Edgar Schiferli: “Het is zo oneerlijk”

Je carrière eindigen op je hoogtepunt, dat is wat eigenlijk iedere sporter wenst. In het geval van Edgar Schiferli (35) was dat ook zo, alleen was zijn beslissing om te stoppen geen vrijwillige. Hij moest zijn cricketkit aan de wilgen hangen vanwege een knieblessure. Na 14 jaar spelen voor het Nederlands elftal was zijn carrière plotseling voorbij. “Het afscheid dat ik voor mezelf in gedachten had is me ontnomen.”

2009 was een topjaar voor de bowler van het Nederlands team. Tijdens het toernooi ter kwalificatie voor het WK 2011 werd hij uitgeroepen tot beste speler van het toernooi. Later dat jaar sloeg hij op het WK de winnende runs in de wedstrijd tegen het grote cricketland Engeland.

“Die laatste bal was voor mij als het moment suprème in een speelfilm. Alles ging volledig in slow motion. De aangooi, mijn slag en het binnenlopen van de laatste runs. Ik was, zoals sporters dat zeggen, in the zone. Alles om je heen vervaagt, je ziet het publiek nog wel, maar je hoort het niet. Je zit in een tunnel. Dat is het gevoel waar elke speler van droomt.”

Blessure

In februari van 2010 ging het mis. In het kwalificatietoernooi voor de WK Twenty20 in Dubai maakte hij een sliding om een bal te pakken en zijn linker knie bleef in het gras steken. “Eerst leek er weinig aan de hand, maar opeens zat mijn knie op slot. Ik had heel veel pijn”, geeft Schiferli aan.

Hij was eerder geblesseerd aan zijn knie. Een scheuring van zijn voorste kruisband was er in 2003 al verantwoordelijk voor dat hij geen contract in Engeland kreeg. Hij dacht dat het zoiets weer zou zijn, of zijn meniscus. “Het bleek erger, het kraakbeen op het gewrichtsvlak van mijn bovenbeen was volledig versleten. Op sommige plaatsen zat niets meer. Op dat moment kon ik niets anders dan mijn carrière beëindigen.”

De eerste acht maanden na de sliding mocht Schiferli niet sporten. Hij werkte inmiddels wel fulltime bij de ANWB als werkvoorbereider op de technische afdeling. Thuis deed hij veel aan online spelletjes op zijn spelcomputer. “Ik ben boos geweest in die periode. Het was allemaal zo oneerlijk. Waarom ik? Tien jaar lang alles opzij gezet. De laatste vijf jaar zelfs nog intensiever gewerkt met het team. Mijn verloofde heeft zich ook aangepast voor mij, mijn werkgever heeft meegeholpen om mijn loopbaan te ondersteunen. En dan is het plotseling over. Opeens val je naar helemaal niets.

Ik had in gedachten voor mezelf om in februari van 2011 afscheid te nemen van de topsport. Nog een keer pieken op het hoogste niveau, op het WK. Nu moest ik toekijken. Het voelde alsof ik mijn teamgenoten in de steek had gelaten. ‘Als ik nog had gespeeld, misschien hadden we dan wel minimaal twee wedstrijden gewonnen.’ Zulke dingen haal je dan in je hoofd. Dat was echt heel zwaar om mee te maken.”

Toekomst

Sindsdien heeft Schiferli zijn blessure en einde van zijn loopbaan kunnen accepteren. Bij Quick in Den Haag, de club waar hij al sinds zijn vijfde speelt, is hij hulpcoach van het eerste en tweede senioren team. “Ik ben me gaan richten op wat ik wel kan en dat is onder andere het delen van mijn kennis. Ik heb mooie jaren gehad. Internationaal gespeeld tegen profs en zelfs gewonnen van Engeland. Het is een droom die is uitgekomen. En dat is nu het overheersende gevoel.”

Geschreven voor Het Lopend Vuur van NOC*NSF.