Tussen de door de belangstellenden meegebrachte bloemen stijgt het oranje shirt met rugnummer 15 op in het Topsportcentrum in Almere. Op de klanken van Celine Dion, het lied ‘The Power of Dreams’ dat de Canadese zong tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Atlanta in 1996. Olympische Spelen die voor Ingrid Visser met het rugnummer 15 eindigen met een vijfde plaats.
Ik ben een betrekkelijke buitenstaander als het gaat om de gebeurtenissen rond Ingrid Visser en Lodewijk Severein. Nooit sprak ik hen. Toch grijpt het verhaal me al sinds de bekendmaking van de verdwijning aan. Ik volg alle berichtgeving. Welke media maken hier melding van? Kent mijn goede vriend uit Spanje het verhaal al? Hij woont net onder Murcia. Waar zijn ze? Wat is er gebeurd?
Gedurende die hele periode heb ik een onbestemd gevoel. Voornamelijk vanwege het feit dat dit iets is wat een volleybalster niet overkomt. Een intelligente, gemotiveerde vrouw die positief in het leven staat, zij kan niet zomaar verdwijnen.
Twee weken duurt het hopen op een goed bericht, misschien tegen beter weten in. Maar wat moet je anders? Een volleybalster en haar partner kunnen niet omgekomen zijn. Totdat het moment komt dat ze gevonden zijn. Een schok maakt zich van mij meester. Het gevoel dat ik daarbij heb is daadwerkelijk onbeschrijflijk. Ik geef er termen als onwerkelijk, onvoorstelbaar en gruwelijk aan. Het emotioneert.
Celine Dion zingt over het bereiken van doelen, het najagen van een droom. Dat je als mens de kracht hebt te komen waar je wilt zijn. Het shirt stijgt hoger, op de achtergrond worden beelden getoond van een uitbundige, fanatiek spelende Ingrid. Het past bij elkaar, Ingrid hoort te schitteren op zulke inspirerende liedjes.
In de weken die volgen hoor en lees ik te veel over de zaak. Allemaal dingen die ik niet wil weten. Zaken waar niemand behoefte aan heeft, feiten die te cru en te gruwelijk zijn. Als journalist maakt het me boos, waarom te weinig respect voor het leven van een topsporter? En voor de nabestaanden van haar en haar partner. Ze verdienen beter.
Tijdens de bijeenkomst in het Topsportcentrum in Almere merk ik dat er een volleybalfamilie bestaat die met dit verdriet wil omgaan. Ik zit tussen zes mensen in die bij elkaar horen. Ik vraag mijn buurvrouw of ik plaats moet maken, zodat ze bij elkaar kunnen zitten. Ze geeft me aan dat dit niet nodig is. “Vandaag horen we allemaal bij elkaar”, zegt ze. Zo voelt het ook.
Als de laatste klanken zachtjes wegzakken, hangt het shirt roerloos boven het volleybalveld. Er klinkt een applaus dat uiting geeft aan het gevoel van een ieder daar aanwezig. Emotioneel, trots, nog vol ongeloof, maar met de overtuiging dat de volleybalfamilie hier goed mee omgaat.
Er zijn mooie, integere en zeer indrukwekkende toespraken. Erica Terpstra ontroert met haar groet aan de beide kaarsen die ter ere van Ingrid en Lodewijk staan opgesteld. Ook de toespraken van Chaïne Staelens en Francien Huurman raken me, evenals het dankwoord van de oom van Ingrid.
Tijdens de dienst bedenk ik opeens dat het paar iets is ontnomen. De gehele bijeenkomst gaat over afscheid nemen. De volleybalwereld neemt afscheid van een topspeelster en een topmanager. Vrienden nemen afscheid van hun metgezellen. De familie neemt afscheid van hun geliefden. Maar Ingrid en Lodewijk hebben geen afscheid van elkaar mogen nemen. Die gedachte vult me met verdriet. Dat had niet mogen gebeuren.
Het shirt met rugnummer 15 zal in Oranje nooit meer gedragen worden. Een mooi eerbetoon aan een prachtige speelster. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ook Ingrid nooit meer een shirt met rugnummer 15 zal dragen. Het shirt blijft leeg achter en dat is het overweldigende gevoel dat na vandaag blijft. Rust zacht lieve Ingrid en Lodewijk.
Foto’s: © Ronald Hoogendoorn
1 Pingback